Hooggevoelig en het zenuwstelsel
Hooggevoeligheid is een zeer besproken onderwerp op dit moment.
Ineens is iedereen hooggevoelig.
Ja, dat kan, is mijn antwoord hierop. En tevens hoeft dit niet zo te zijn.
Soms zie je bij een kind gedrag dat anders is dan bij andere kinderen. Als ouder wil je natuurlijk liever dat je kind hooggevoelig genoemd wordt, dan lastig. Of bestempeld wordt als probleemkind, raar kind, steekje los kind, etc. etc.
Om hooggevoeiligheid vast te kunnen stellen (voor zover dat kan) bestaan er enkele graadmeters voor hun gedrag. Over hoe ze met bepaalde situaties, mensen, dingen omgaan. Daarna kun je "vaststellen" of je kind hooggevoelig is of niet.
Ook daar heb je nog twee stromingen in. De overprikkelde en de onderprikkelde hooggevoelige. HSP en HSS.
Bij kinderen is het aantal hoog gevoelige kinderen duidelijk zichtbaar, meer als voor jaren terug.
Kinderen dienen daardoor een andere aanpak te krijgen dan voorheen. Niet beter, niet slechter, gewoon anders.
Daar mag bij stil gestaan worden door iedereen. Thuis, in de familie en zeker op school.
Wij willen deze kinderen gelukkig zien, want dat verdienen zij! Net zo goed als wij!
Ik wil proberen uit te leggen wat het verschil is tussen hooggevoelig zijn en "gewoon" zijn.
Een mens bestaat uit vele cellen, organen, spieren, bloedbanen, zenuwen, botten, hersenen en noem maar op. Daartoe behoort ook het zenuwstelsel. Het zenuwstelsel is een systeem dat een coördinerende rol speelt bij alle handelingen. Zoals het aansturen van de spieren, het verwerken van zintuigelijke prikkels en de emotionele en cognitieve processen.
Tot zover duidelijk, toch?
Bij hooggevoeligheid is dit zenuwstelsel anders dan bij “minder” gevoelige mensen. Fysiek zal je het verschil niet zien. Het is veel subtieler, gevoeliger. Aha, hoor ik je denken. Ja, gevoeliger en soms daardoor lastiger te onderscheiden wat er nu aan de hand is. Zeker bij kinderen. Waar komt dat gedrag ineens vandaan? Hoe komt het dat ik ineens ontzettend over mijn grens ga of ben gegaan? Dat ik ineens uitval tegen de liefste persoon ter wereld? Etc. etc.
Ons zenuwstelsel is dus een graadmeter voor wat iemand aankan aan prikkels of wat een teveel is aan prikkels. Hoe het binnenkomt en hoe het verwerkt wordt. Of er teveel binnenkomt en niet verwerkt kan worden.
Als je zenuwstelsel voortdurend onder hoogspanning staat, kan elke prikkel de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Wat of wie dat ook is. Vaak is het onze prikkelbaarheid waardoor je uiteindelijk erachter komt dat je overprikkeld bent.
Kenmerkend daarvoor is een voortdurende afwisseling van onverstoorbaarheid bij iemand, met aan de andere kant ineens die overprikkeling. Die uit zich dan in een enorme boosheid bijvoorbeeld. In een ontploffing van de een op de andere minuut. De emmer is vol en de grens overtreden ….. in feite door jezelf.
Je hebt niet bewust gevoeld wat er speelde en je bent doorgegaan. Je hebt je grens niet getrokken. Auwwww
Daarnaast bestaat het dat je als hoog gevoelige onderprikkeld bent!
Je hebt hooggevoeligen die overprikkeld raken EN hooggevoeligen die onderprikkeld raken. Overstimulatie en onderstimulatie noemt men dit. Het is een kunst om er steeds tussenin te blijven. Niet te veel en voor sommigen vooral niet te weinig prikkels binnen krijgen. Vaak is het dan zo, dat je je gaat aanpassen aan een van die twee kanten in je (zeker als kind weet je zelf niet beter).
De rust zoeken of de sensatie voortdurend hooghouden, wat moet ik? Hoe vermoeiend is dat?
Dit is wat ik hoog gevoelige kinderen leer tijdens sessies (ook volwassenen)? Waar ligt jouw grens!
Deze grenzen zijn voor iedereen anders. Jouw grens zal anders voelen, eruit zien dan mijn grens. Innerlijke draagkracht speelt hierin eveneens mee. Bewust worden wat er IN je speelt én vooral voelen dat alles goed is in je! Dat jij goed bent zoals je bent!
Dat jij je niet moet gaan aanpassen, nee iedereen mag zijn zoals ie is!
Iedereen: jij, ik en alle anderen. Het MAG!
Hoe is dat voor jou? Hoe voelt dat voor jou ?
