Kratenartikel V.E.R.D.E.R.
Nabestaanden ondersteunen in hun rouw, zelfdoding bespreekbaar maken en het taboe doorbreken.
Dat hoopt Henriette Koks (63) met haar boek ‘V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin’ te realiseren.
De Apeldoornse doorstond zelf een rouwproces na de zelfdoding van haar 15-jarige zoon Juriën in 1994. “We móeten met elkaar over zelfdoding in gesprek. Dat is een must voor zowel de overledene als de nabestaanden.”
De wereld vergaat, zo beschrijft Henriette het gevoel dat ze ervoer toen haar zoon 23 jaar geleden uit het leven stapte. “In mijn omgeving werd erover geoordeeld, of over gezwegen. Doodzwijgen is zo pijnlijk. Na twee jaar werd de naam van mijn zoon simpelweg niet meer genoemd. Zelf wilde ik niets liever dan erover praten. Rouwen omhelst meer dan de pijn van het verlies, het is de achterkant van liefde.”
Een luisterend oor vond ze niet bij haar huisarts (“Die kwam één keer langs en keek alleen wat rond”), maar bij een lotgenotengroep. “Ik moest daarvoor elke keer vanuit Arnhem helemaal naar Amsterdam, maar het delen van ervaringen deed me enorm goed. Als je met lotgenoten praat, is er herkenning.”
Met twee andere ouders startte Henriette in 1997 een eigen lotgenotengroep in Tilburg, waar ze de nodige ervaring opdeed als coach. In 2002 startte ze een eigen praktijk, die ze sinds haar scheiding runt (sinds 2014 vanuit Apeldoorn).
“Uiteraard komt er iets van mijn eigen pijn terug als ik cliënten bijsta. Echter ik focus me op wat er bij hen leeft. Ik kan hierin moeiteloos meeleven. Wat ik vaak tegenkom is, dat het lichaam niet verwerkte pijn opslaat, er ontstaan dan vaak fysieke klachten.
“Zelf kwam ik in die tijd erna bij de cardioloog terecht, omdat het voelde alsof mijn hart letterlijk was gebroken.”
Zowel in haar praktijk als in haar boek biedt Henriette nabestaanden oefeningen en handvatten. “Hopelijk zullen zij uiteindelijk ook ervaren dat de ergste pijn afbrokkelt, waarna er weer ruimte komt voor genieten.”
Henriette erkent dat er vandaag de dag meer en betere hulp voor nabestaanden is dan pakweg twintig jaar geleden. “Maar het taboe is nog lang niet doorbroken. Het is niet normaal dat er gemiddeld vijf mensen per dag uit het leven stappen, veel jongeren. Meestal willen ze niet dood, maar verlost worden van pijn.” Goede voorlichting in het onderwijs is volgens de levenscoach van levensbelang. “Mijn zoon was hooggevoelig en hoogbegaafd en daarmee werd hij gepest, omdat hij teveel wist. Een leraar vond dat hij dan maar niet telkens zijn vinger moest opsteken. En dat de moeder zeurde als ze er wat over zei! Dan snap je natuurlijk niet waar het probleem daadwerkelijk zit.
“Ik ben bereid ook in het onderwijs voorlichting te geven. Eveneens geef ik lezingen over rouwen.”
‘V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin’ verschijnt op 3 november en is verkrijgbaar via delevensbron.org
Henriëtte: “Mijn boek gaat over mijn rouwproces, wat Jurïen mij geleerd heeft en hoe zijn dood mij ertoe gebracht heeft om nabestaanden na zelfdoding te willen begeleiden.
Ik heb drie doelstellingen:
1) nabestaanden ondersteunen in hun rouw,
2) zelfdoding bespreekbaar maken
3) het taboe rond zelfdoding doorbreken”.
