Coaching De Levensbron

Passiviteit is een gegeven dat vaak voorkomt bij mensen in rouwen.

Rouwen daar hebben we het al vaker over gehad natuurlijk en het is aan de orde van de dag. Rouw kan je door een aantal gebeurtenissen overkomen. Door bijvoorbeeld overlijden, verlies van relatie, kinderen die wegblijven, gezondheid, werk en dan ontstaat er rouw in je leven.

Dit verlies kan verstrekkende gevolgen hebben, fysiek en emotioneel.

Als je er niet ‘goed’ mee om kunt gaan, komt je dagelijkse leven in de knel, in de weerstand of in opstand. De pijn is opgeslagen in je lichaam en op een gegeven moment wil die pijn ‘gezien’, ervaren en gevoeld worden EN dat heet rouwen.

Het is erg belangrijk om hier aandacht aan te besteden op de juiste manier.

Ja, hoor ik je al zeggen: wat is juist? Ja, dat is voor iedereen verschillend en iedereen gaat er anders mee om. 

Rouw overkomt je en je weet vaak niet wat 'de manier' is. 

Soms heb je al meer verlies geleden en weet je van de vorige keer wat rouwen is. Als je de vorige keer het proces 'goed doorlopen' hebt, zal het je bij volgend verlies ook beter afgaan. rouw je voor het eerst in je leven dan kun je een zware dobber hebben in het accepteren van dit verlies. Als je de vorige keer 'niet goed' gerouwd hebt, gaat je verdriet stapelen en dat kan consequenties hebben in je rouwproces. 

Een ding is echt belangrijk als je rouwt: 

Niemand kan je tot iets verplichten! Niemand! 

Het ‘einddoel’ is het accepteren van wat je overkomen is. Hoe erg het ook is, wat je overkomen is. Acceptatie is de kunst.

De meeste mensen kunnen rouwen op hun eigen manier, echter niet iedereen kan dat. De redenen hiervoor zijn heel verschillend.

Het kan gaan om het accepteren van het verlies op zich. Het kan gaan om de manier waarop je verlies je is overkomen. Het kan zijn dat je verlies gecompliceerde factoren in zich heeft etc.

Als je verlies ‘de dood’ betreft, kan het door een ziekte, ouderdom of een zelfdoding ontstaan.

Als het zelfdoding betreft kan iemand met een enorm schuldgevoel blijven zitten. Kortom, er zijn zoveel redenen die aan de buitenkant van een rouwende niet te zien zijn. Dus wees altijd voorzichtig en oordeel niet over iemand in rouw.
Zeg nooit: ‘je moet dit of dat’ of is het ‘nu nog niet voorbij’ etc.

(ik denk dat veel nabestaanden wel een voorbeeld hiervan kunnen geven).

Verlies accepteren ‘ja’ of ‘nee’ is vaak dé moeilijkheid bij rouwen.
Bijvoorbeeld het verdriet en verlies van iemand die na een heftige of plotseling dodelijke ziekte komt te overlijden, is een andere acceptatie dan die na zelfdoding.
Hiermee bedoel ik absoluut niet dat het één erger is dan het ander. Het is alleen echt  ‘a n d e r s’.

Sommige mensen worstelen hier te lang mee, gaan te lang door op eigen houtje en beseffen niet dat ze in hetzelfde patroon ronddraaien. Het gevolg is vaak dat ze daardoor ‘vastdraaien’ in hun patroon.

Dat gun je niemand, want de weg terug is langer en meestal pijnlijker. 

Het is fijn als je dan iemand in je buurt hebt die je kan zeggen dat je hulp mag inschakelen, omdat je verdriet te groot is om alleen te dragen, om te voorkomen dat je vastloopt in je eigen verdriet en verlies.

Hulp vragen is dan erg DAPPER. Het is het begin van leren accepteren.

Verlies en verdriet komt in golven. Meestal als je er niet op bedacht bent. Wanneer je in de auto zit, als je afwas doet, als je naar je werk gaat, als je in de winkel bent. Het kan je overal overvallen, onverwacht meestal.

Je voelt ineens de intense pijn hoe erg je iemand mist. Je tranen stromen plots over je wangen. Het is een stekende pijn, want het verdriet is zo groot dat het lichamelijk pijn doet. Het kan je zelfs het gevoel van een gebroken hart laten ervaren.

De pijn is groot, het gemis is groot!

Wanneer je dit verdriet niet aangaat, wordt het moeilijk en moeilijker op je levenspad.
Rouwen heeft tijd nodig en als er IEMAND is, die denkt dat er een tijdslimiet aan rouwen zit, dan heeft die persoon duidelijk nog nooit een stukje van zijn of haar hart verloren.

(Van de ene kant is dit fijn voor die persoon, vaak maakt het ook dat die persoon zich niet in kan leven in het verdriet van de ander).

Als je in rouw je pijn niet aankan of wilt aangaan, want ook dat bestaat, omdat het verdriet te heftig is, dan erken je jezelf niet in je verdriet. Dat kan ernstige gevolgen krijgen ook al besef je dat niet meteen. Vaak zie ik dan mensen verdwijnen in passiviteit.

In mijn ogen is passiviteit: een vorm van jezelf niet erkennen in al die moeilijke emotionele gevoelens.

Als je deze gevoelens en emoties maar lang genoeg onderdrukt, komt de dag dat je het opgeeft. 

Het gevolg is dan dat je niets meer geeft om jezelf, het leven en zo verzink je steeds verder in passiviteit naar depressiviteit.

''Niets doen" kan zeker wel een functie hebben, alleen is dit geen goede raadgever in een rouwperiode. Het is stilstaan en vastroesten. In beweging zijn of komen dat is nodig op alle vlakken als je in rouw bent. Geloof me, dat is helpend. 

Spreekt dit artikel je aan of weet je iemand die in dit proces vastloopt? 

Heb je hulp nodig op dit punt? Je kan me bereiken op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 06-10059297

Zijn er op of aanmerkingen laat ook dat horen, alles is welkom.