Rouwen en hartenpijn
Je bent een dierbare verloren en dat doet intens pijn.
Leeftijd, oorzaak, hoe, dat is totaal niet van belang. Toch blijven mensen hier vaak naar vragen bij nabestaanden (zeker na zelfdoding) en misschien ook wel bij ziektes. Ook dat kan pijn oproepen bij de nabestaanden.
‘Tijd heelt alle wonden’ is een dooddoener.
Pijn en verdriet verdwijnen niet zo maar.
Verdriet moet slijten. Ja, dat klink al wat beter, maar ook dat is het niet voor mij.
Ik noem het altijd: verdriet mag integreren in je leven en DAT heeft tijd nodig.
Voor de een wat meer tijd dan voor de ander.
Geef een rouwende, partner, collega, ouder, vriend(in) of kind die tijd alstublieft, het is nodig!
Emotionele pijn hoeft niet onmiddellijk bestreden te worden, echt niet! Rouwen om wat je verloren hebt is een must.
Hoezo?
Nu, omdat we al zoveel, zo jong, leren 'weg te gooien' wat ‘pijn’ met je doet.
In deze maatschappij moeten we (snel) verder.
NEE, neem je eigen tijd om te rouwen. Luister naar je eigen hart.
Wanneer er pijn is, doorvoel het maar, dat is het beste advies dat je aan een rouwende kunt (of mag) geven.
Heb verdriet EN herinner ook je mooie momenten samen!
Verdriet is niet schadelijk, niet eeuwigdurend, maar als je toch apathisch wordt van je intense verdriet of zelfs de depressie inschiet, dan is het tijd om hulp in te schakelen.
Pijn of verdriet wil echt alleen maar doorvoeld worden en als het voor jezelf te groot is dan heb je even een steuntje nodig. Dat mag want een dierbare verliezen is niet niks!
Hoe is dit bij jou? Of voor een van je ouders? Buren?
