Coaching De Levensbron

Hier volgt een gedeelte uit mijn boek V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin! 

Leven en dood...soms zó dicht bij elkaar. Er zit een vage scheidslijn tussen. Het leven kan geruisloos overgaan in het andere.

Soms zichtbaar, soms o zo onzichtbaar, sluipend kan de dood naderen.
Ook al komt verdriet en verlies veel voor in het leven, we zijn er niet of nauwelijks op voorbereid. Zeker niet als het een naaste betreft.
Leven gaat boven dood, totdat de dood je van dichtbij treft. Genadeloos soms zelfs toeslaat. Plotseling of aangegeven door een ziekte. Het overvalt je vaak. De ervaring bij veel nabestaanden is, dat bij zelfdoding de dood vaak op kousenvoeten naderbij sluipt. Je staat ineens in de kou. Soms letterlijk en figuurlijk. Van de een op de andere dag kun je nabestaande zijn.

Elk mens maakt verlies mee in zijn of haar leven. Zo ook jij. De pijn die de dood van je geliefde meebrengt heet rouwen. Je hebt van die ander gehouden, je mist hem of haar. Vol verdriet omkijkend naar wat er is geweest of gebeurd. Kijkend naar hoe het was!! Gisteren, vorige week, vorig jaar. Alles is ineens verleden tijd. Er is geen ruimte voor toekomst. Er komt nooit meer een morgen voor samen. Dat is rouwen.

Rouwen is verdwaald raken in een wirwar van gangen. Verdwalen, zoals in een doolhof. Uiteindelijk brengt het je (eens) naar een doel. In de tussentijd zoek je een uitgang. Een uitgang uit je verdriet. En je weet niet waar of hoe. Je dwaalt en dwaalt. Je loopt over een weg van angsten, onzekerheid, verdriet, verzet. En grote twijfels. Het lopen benauwt je. Grijpt je naar de keel. De weg onder je voeten is oneffen. Het maakt je bang en onzeker.

Dit duurt tot jij je de uitgang vindt. Helaas, kan dit pas als jij eraan toe bent. De tussentijd is alleen maar rauwe rouw. 

Als ik rouwen een taak mag geven is het: Hoop en vertrouwen teruggeven aan de rouwende! Het vertrouwen is weg. Afgepakt door de dood. Hopen en blijven hopen dat het vertrouwen in ‘t leven terug kan komen. Dat is nodig om overeind te blijven bij rouw. Zeker na een zelfdoding. Dat vertrouwen is in het begin enkel een gat in de toekomst. Een zwart gat. Alles is vaag. Alles, zelfs je eigen bestaan. Wie kan jou vertellen dat het ooit goed komt in de toekomst? Niemand. Na een zelfdoding je vertrouwen kunnen hervinden, dat is een groot goed. Misschien wel de zwaarste opgave na de dood van je geliefde. Misschien zelfs wel de zwaarste opgave van je leven.

Vertrouwen op … het leven!

Hoe heftig kan dit zijn?!