Rouwen in corona tijd
Rouwen om een dierbare in alle eenzaamheid.
Wanneer NU in deze chaotische tijd iemand uit je gezin, familie, vriendenkring overlijdt, is afscheid nemen (vaak) niet eens mogelijk.
Hoe pijnlijk is dat?
Hoe EENZAAM moet dat wel niet voelen!
Zeker als iemand overlijdt aan Corona zijn er zoveel regels, regels en nog meer afspraken waar men zich aan moet houden. Iedereen, niet alleen de naasten maar ook de begrafenisondernemer. Hoe onpersoonlijk is het dan wel niet?!
Er is dan zelfs geen ruimte om in het ziekenhuis of waar dan ook afscheid te nemen van je dierbare. Het is niet voor te stellen, maar het is echt zo.
Je kan via de begrafenisondernemer van alles regelen, maar het is geen fysiek afscheid meer.
In perioden van verlies en groot verdriet wil je er voor elkaar zijn, bij elkaar zijn. Maar juist dat mag nu niet. Hoe erg is dat!
EN
Wat doet dat met een rouwproces voor de naasten?
Enorm veel natuurlijk.
Fysiek afscheid nemen van de overledene en een afscheidskus is er NIET bij.
Nabestaanden omhelzen, handen geven etc. dat mag niet. Als je wat verkouden bent mag je zelfs helemaal niet komen!
Wat kan dan nog wel?
Het zou fijn zijn, als een van de aanwezigen of een deskundige een video kan maken, dan kan die later op een herdenkingsdienst afgespeeld worden bijvoorbeeld.
Fijn? Nee, absoluut niet. Het is meteen onpersoonlijker (hoe goed iedereen zijn best ook doet om het goed te laten verlopen) ook omdat er maar een paar mensen aanwezig mogen zijn bij de dienst of herdenking. Een video zou dan een goede optie kunnen zijn om iedereen toch afscheid te kunnen laten nemen. Op die dag EN zelfs daarna als alles weer rustig is.
Geen afscheid nemen van een overledene kan het rouwproces enorm tegenwerken of zelfs onderdrukken.
Soms is er een ontkenning over iemands plotselinge dood en dan is een video helpend om het zeker te weten. Hoe bizar dit ook klinkt, maar zo werkt het soms wel bij overlijden.
Ontkennen kan een rouwfase zijn. Het gevolg is dat men daardoor het rouwproces niet aan kan gaan. Dat kan verstrekkende gevolgen hebben voor nabestaanden. Ze kunnen zelfs in de ontkenning blijven steken en/of het totaal niet aangaan. Het wegduwen.
Dit noemt men uitgesteld verdriet, want eens .... wil dit toch gezien en gevoeld of ervaren worden.
Na een poos komen er fysiek of psychische klachten om de hoek kijken waar verborgen verlies onder kan zitten.
Om dat te voorkomen hoop ik dat er naasten, families, buren, vrienden zijn die de nabestaanden kunnen ondersteunen.
HOE klein de ondersteuning ook lijkt, voor de rouwende kan het enorm groot zijn. Het voorkomt zeker eenzaamheid.
Ik wens iedereen sterkte die hiermee te maken heeft.
