Coaching De Levensbron

Ik kreeg een nieuwe cliënte in de praktijk en ik zag …. een overbelaste moeder voor me. Wat een verdriet! 

We deden een intake gesprek en toen ik bij haar kinderen aankwam, vertelde ze het volgende:

‘Volgende week krijgen we de uitslag over onze zoon’. Ik vroeg haar waarop hij getest was. Nu, er kwam een hele lijst aan ‘ziektebeelden’ voorbij.

Het ging van eczeem tot autisme en depressiviteit toe. Heftig om te horen!
Toen vroeg ze aan mij: “Wat vind jij daarvan?”

Ik heb haar uitgelegd dat ik ‘niks mag vinden’, want ik mag geen diagnose stellen, daartoe ben ik niet bevoegd. Ik ben geen arts, dokter of psychiater. Wel heb ik goed geluisterd in het gesprek en notities gemaakt die gaan over Hoog gevoeligheid en Hoog begaafdheid. Daar heb ik een congres over gevolgd (2019) waarbij mij de schellen van de ogen vielen. Wat een opzienbarende dingen werden daar verteld. Dingen die ik herkende EN  nieuwe dingen vooral ook! 

Deze sprekers waren allemaal deskundige op in hun vak. Alles was wetenschappelijk onderzocht wat ze te berde brachten (is ook nodig bij een congres). Maar eerlijk gezegd haak ik daar wat af, want ik WEET uit ervaring dat wetenschap niet de enige methode is om te komen tot een conclusie, diagnose of inzicht over iemand.

Of het wel of niet ‘bewezen’ is door de wetenschap. Dat vind ik nogal wat.
Ik weet dat er meer is dan dat zij zeggen te kunnen ‘bewijzen’. Ik weet dat er dingen zijn die je niet kunt zien, voelen, ruiken of proeven EN die wel degelijk ervaren worden in een lijf. Zelf heb ik daar tig voorbeelden van ervaren/ondervonden.

Een ‘bewezen’ diagnose is een ‘hokje’ een ‘kader’. Daarna wordt er gestopt met zoeken naar wat er meer KAN zijn. Het is ‘aantoonbaar’ voor de wetenshap en de deskundige heeft het ‘probleem’ opgelost. Hoera!
De patiënt zit vaak nog wel steeds met de klacht EN soms zelfs met ‘het stempel’ wat ze krijgen. Geen Hoera!!! 

Als de klachten aanhouden is de uitspraak die ze vaak meekrijgen ”sorry, U moet er mee leven”! Wij hebben al het mogelijke gedaan en dit komt eruit!” Het is  b e w e z e n  (voor hen!) en klaar (tot het tegendeel bewezen is).

Tegen deze moeder heb ik gezegd, dat ze de uitslag moet afwachten en met eigen ogen moet ervaren of het klopt wat die artsen op papier hebben gezet. Of zij haar zoon herkent in het beeld dat wordt geschetst. Of dat zij het totaal niet herkent, want DAT is het allerbelangrijkste.
Ik weet dat ik heel voorzichtig moet zijn met mijn bevindingen, maar soms ‘moet’ ik wel ingrijpen als ik hoor wat men ‘vindt’.

Soms lijdt een ouder of het kind enorm onder de gestelde diagnoses (of medicatie die soms absoluut niet nodig is).

Wéét dat medicatie soms nodig is, ALS het nodig is! Daar behoeft geen twijfel aan te bestaan, maar als het niet nodig is en ze geven iets wat kwalijker is dan de kwaal, dan gaan mijn haren overeind staan. Dan nog, mag ik nooit het advies geven om ermee te stoppen.

Wel adviseer ik ze dingen waar ze op mogen letten, onderzoeken en mogen kijken wat er met het kind gebeurt als ze mijn dingen toepassen (of bij henzelf). Ze moeten van mij wel doorslikken met de medicatie. Later kunnen ze daar met hun arts over spreken als dat nodig is.

Hoog gevoelige kinderen (hsk), Hsp hebben vaak wel een rijtje met ‘symptomen’ fysieke en ook ‘geestelijke’ kenmerken.

Echter HSP is geen ziekte, absoluut niet. Ik kwam op dat symposium meer en diepgaander te weten, dat kenmerken van ADHD, autistische kinderen, Hoogbegaafden en Hooggevoeligen veel overeenkomsten vertonen.

Ik werk met alle kinderen en merk écht wel meteen (door mijn jarenlange ervaring), wanneer een kind wel of niet in mijn praktijk ‘hoort’.

Echt autistische kinderen die geen verbinding kunnen maken die zijn beter af bij een andere expert.

Als ik met kinderen aan het werk ga, verdwijnen vaak bepaalde symptomen als sneeuw voor de zon.

Het draait vaak om zelfvertrouwen, faalangst en uitspreken.

Zeker als je vroeg komt met je kind en met vroeg bedoel ik niet in tijd ? 8.20 uur, maar vóór de middelbare school, want daar moeten ze namelijk stevig in hun schoenen staan om er niet onderdoor te gaan IN hun eigenheid!

Ik merk dat kinderen hier vaak meer en andere dingen zeggen dan thuis (en dit geldt ook weer niet altijd ?!).

Wat eronder zit is dat ze hun ouders niet willen belasten met dingen die gedurende de dag spelen.

"Ze vinden namelijk zelf, dat ze ‘lastig’ zijn. Ze ‘vinden’ dat ze geen ‘goed’ kind zijn, dat ze ‘niet deugen’ en dus vooral dat ze ‘niet goed zijn zoals ze zijn". Dat is nogal wat he en hoe pijnlijk is dit?! 

Dit alles kunnen ze zich al heel jong opleggen met alle gevolgen van dien.

Om dit hardop uit te spreken vinden ze vaak erg moeilijk en het is toch Oooo zo goed om te doen.

Hier ligt vaak schuld, angst, verdriet, schaamte onder en dat wil ik boven water halen. 

Ik laat ze ervaren dat het een pareltje is, dat uit mag groeien tot een mooie diamant als ze in hun Kracht komen te staan!

Daar mag je zuinig op zijn op die diamantjes!!!!

Hoe is dit bij jou kind?  Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.