Coaching De Levensbron

Waar haal jij de kracht vandaan als het leven je zo diep raakt door een zelfdoding in je gezin? 

Het is een trauma om met zelfdoding geconfronteerd te worden.

Wie ben je nog als moeder?

Word je wel gezien als partner? 

Er zijn zoveel vragen: vragen die je niet loslaten en zo weinig antwoorden vaak! 

Vragen die gaan over schuldgevoel, over onmacht, angsten, boosheid en noem maar op. 

"Hoe moet ik verder"? is vaak de vraag in mijn praktijk! 

9 november 2019  start Praktijk De Levensbron wederom met een groep voor nabestaanden na zelfdoding.  Folder 

Bijeenkomsten met als doel:

1) een manier vinden om met het verlies om te gaan

2) steun bieden door begrip, herkenning, erkenning, zodat aanvaarding mogelijk wordt

3) het bespreekbaar maken van negatieve, niet ondersteunende gedachten

4) het doorvoelen van verdriet, pijn, onzekerheid, schuld, schaamte en woede. 

Met als resultaat de zelfdoding kunnen integreren in het dagelijks leven en de kracht te hervinden om het leven weer aan te gaan.

Aanmelden kan door te mailen via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 

Je kunt ook individuele sessies met me afspreken als je dat fijner vindt.   

Samenvatting van Omroep Gelderland interview:

Vrijdag 3 november jl. werd bij de Apenheul in Apeldoorn het Leefboek “V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin” van Henriëtte Koks gepresenteerd.

De titel is een acroniem voor Verlies, Emoties, Rouwen, Dood, Energie en Rituelen, rust, ruimte en respect. 

Henriëtte deelt haar persoonlijke verhaal over het omgaan met de zelfdoding van haar zoon Juriën op 15-jarige leeftijd en biedt anderen hierin een handreiking. Daarnaast wil ze met dit boek zelfdoding bespreekbaar maken en het taboe rondom zelfdoding doorbreken. 

V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin als nabestaande.

Henriëtte weet als geen ander hoe het voelt om iemand aan zelfdoding te verliezen. Voor haar gevoel verging de wereld toen haar 15-jarige zoon in 1994 uit het leven stapte. Twee maanden na de dood van Juriën vond Henriëtte een brief. Ook daarin stond geen oorzaak of reden voor zijn overlijden. 'Achteraf kan ik wel zeggen dat hij hoogbegaafd en overgevoelig was, maar dat was achteraf. Ik trok alles naar me toe: 'Ik heb iets niet goed gedaan'. 

Henriëtte ging veel lezen en zocht hulp. 'Lotgenoten vinden is niet makkelijk, want je hebt het gevoel dat je als ouder iets niet goed hebt gedaan, je schaamt je daarvoor.' Verder gaan was voor Henriëtte in het begin dan ook onmogelijk. 'Ik heb een half jaar op de automatische piloot geleefd. Maar op een gegeven moment dacht ik: 'mijn dochter is er ook nog".
Langzaamaan leerde Henriëtte haar verdriet kennen. Ze probeerde het zelf te verwerken. De conclusie was op een dag, "het lukt me niet alleen. Het is te groot" en Henriette is hulp gaan zoeken. 
Bij terugkeer op haar werk wilde het niet meer lukken. De omgeving reageerde anders dan gehoopt, zo ook collega's. Ze besloot ontslag te nemen en haar hart te gaan volgen. Ze is opleidingen gaan volgen, zodat ze mensen kon begeleiden die hetzelfde vreselijke trauma meemaakten.  

'Ik heb een leven voor en na Juriën. Mijn insteek was steeds, dat hij niet voor niks mocht zijn overleden. NU kan ik zeggen dat dat niet voor niets geweest is. Dankzij dit enorme verlies heb ik mijn levensdoel gevonden: het begeleiden van mensen. 

'Juriën zei al sinds zijn vierde jaar, "iedereen heeft een levensdoel".
"Wat is dat dan"? vroeg ik hem vaak. Daar kom je vanzelf achter, zei hij dan.'

Nou dat klopt, ik ben erachter gekomen! Vraag niet hoe! 

Het is 23 jaar geleden, maar vergeten doet ze dit niet. Ze wil dit ook niet vergeten, want het heeft haar (uiteindelijk) ook veel gebracht! Ik heb mijn pijn en verdriet om kunnen zetten in leermomenten en ben er sterker uitgekomen. Liever had ik hem bij me gehad en was ik minder sterk, maar zo heeft het lot niet bepaald.

In haar praktijk De Levensbron geeft zij rouwbegeleiding op maat aan nabestaanden na zelfdoding. Met haar persoonlijke ervaring op het gebied van zelfdoding, weet zij waar nabestaanden tegenaan lopen en kan zij hulp bieden. 

Het boek V.E.R.D.E.R. dient als handvat.
In 1994 begon Henriëtte met schrijven, omdat ze met haar verdriet geen kant op kon. Het eindigde in de kast. Drie jaar terug kreeg ze van cliënten echter steeds vaker de vraag hoe ze 'verder' moesten. Ze besloot toen het boek te herschrijven. Herschrijven vanuit het nieuwe gezichtspunt …..

Geen advies of goede raad. 'Iedereen gaat anders met verlies om en elk verlies is anders, daarom dient het boek als handvat', zegt Henriëtte.

De Levens- en Vitaliteitscoach heeft veel gehad aan een lotgenotengroep. Het delen van ervaringen en herkenning in de verhalen van anderen deden haar goed. Daarom startte Henriëtte in 1997 een lotgenotengroep samen met twee andere ouders. Bij lotgenotengroep Stichting Horizon Tilburg deed ze de nodige ervaring op als coach in complexe rouwverwerking om in 2002 te starten met een eigen praktijk. Bij De Levensbron kunnen nabestaanden terecht voor een-op-een contact. 

Van coach naar auteur
Henriëtte wil haar persoonlijke ervaring en haar ervaring als coach gebruiken om nabestaanden oefeningen en handvatten te bieden bij de rouwverwerking. Daarnaast vindt ze goede voorlichting in het onderwijs van levensbelang. Haar zoon Juriën was hooggevoelig en hoogbegaafd en werd daar op de lagere school mee gepest. Suïcidepreventie in het onderwijs kan veel leed voorkomen. Voor de Levenscoach een reden te meer om naast het coachen een boek te schrijven over V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin.

Verkrijgbaar via delevensbron.org  

Juriën jouw stralende licht
zal ik nooit uit laten gaan.

Je naam
laat ik niet zwijgend doodgaan.

Je verhaal
vertel ik door:

jij was die jongen
die mij al zo jong wees op mijn levensdoel.

Jouw te vroege dood bracht een enorme brok verdriet
die uiteindelijk geslepen wordt
tot een grote glansende diamant.

Als ik omhoog kijk in de nacht
zie ik je staan:

als een heldere stralende ster
die schittert hoog aan de hemel
die mij wees op mijn levensdoel
die het ontstaan van De Levensbron heeft gemaakt
die ik eer met mijn boek:   V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin! Leefboek   

APELDOORNS DAGBLAD  

Het taboe voorbij, dat is mijn wens! 

Nabestaanden ondersteunen in hun rouw, zelfdoding bespreekbaar maken en het taboe doorbreken. Dat hoopt Henriette Koks met haar boek ‘V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin’ te realiseren.

De Apeldoornse doorstond zelf een rouwproces na de zelfdoding van haar 15-jarige zoon Juriën in 1994.

“We móeten met elkaar over zelfdoding in gesprek. Dat is een must voor zowel de overledene als de nabestaanden.”
De wereld vergaat, zo beschrijft Henriette het gevoel dat ze ervoer toen haar zoon 23 jaar geleden uit het leven stapte. “In mijn omgeving werd erover geoordeeld, of over gezwegen. Doodzwijgen is zo pijnlijk.

Met twee andere ouders startte Henriette in 1997 een lotgenotengroep in Tilburg. Stichting Horizon.

In 2002 startte ze een eigen praktijk. Eerst in Arnhem, vanaf 2014 vanuit Apeldoorn.
“Uiteraard komt er iets van mijn eigen pijn terug als ik cliënten bijsta. Echter ik focus me op wat er bij hen leeft. Mijn pijn is geïntegreerd in mijn leven en belemmert me niet om nabestaanden te begeleiden. Ik merk vaak op, dat er vaak fysieke klachten ontstaan bij mensen die rouw niet goed kunnen uiten. Niet goed kunnen doorleven. Dit doordat het lichaam niet verwerkte pijn opslaat. Ik gun ze anders. 

Zowel in haar praktijk als in haar boek biedt Henriette nabestaanden oefeningen en handvatten.
“Hopelijk zullen zij uiteindelijk ook eens ervaren dat de ergste pijn afbrokkelt, waarna er op den duur weer ruimte komt voor leven en genieten!”
Henriette erkent dat er vandaag de dag meer en betere hulp voor nabestaanden is dan pakweg twintig jaar geleden. “Maar het taboe is nog lang niet doorbroken. Het is niet normaal dat er gemiddeld vijf mensen per dag uit het leven stappen op deze harde manier. Vooral veel jongeren. Meestal willen ze niet dood, maar verlost worden van hun pijn.”

Goede voorlichting in het onderwijs is volgens de levenscoach van levensbelang. “Mijn zoon was hooggevoelig en hoogbegaafd en werd vroeger op school gepest, omdat hij veel wist. Een leraar vond dat hij dan maar niet telkens zijn vinger moest opsteken. En dat de moeder zeurde als ze er wat over zei. Dan snap je natuurlijk niet waar het probleem daadwerkelijk zit.
“Ik ben bereid ook in het onderwijs voorlichting te geven. Eveneens geef ik lezingen over rouwen en rouwen na zelfdoding.”
‘V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin’ is vanaf 3 november verkrijgbaar via: www.delevensbron.org       

Nabestaanden ondersteunen in hun rouw, zelfdoding bespreekbaar maken en het taboe doorbreken.

Dat hoopt Henriette Koks (63) met haar boek ‘V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin’ te realiseren.

De Apeldoornse doorstond zelf een rouwproces na de zelfdoding van haar 15-jarige zoon Juriën in 1994. “We móeten met elkaar over zelfdoding in gesprek. Dat is een must voor zowel de overledene als de nabestaanden.”

De wereld vergaat, zo beschrijft Henriette het gevoel dat ze ervoer toen haar zoon 23 jaar geleden uit het leven stapte. “In mijn omgeving werd erover geoordeeld, of over gezwegen. Doodzwijgen is zo pijnlijk. Na twee jaar werd de naam van mijn zoon simpelweg niet meer genoemd. Zelf wilde ik niets liever dan erover praten. Rouwen omhelst meer dan de pijn van het verlies, het is de achterkant van liefde.”

Een luisterend oor vond ze niet bij haar huisarts (“Die kwam één keer langs en keek alleen wat rond”), maar bij een lotgenotengroep. “Ik moest daarvoor elke keer vanuit Arnhem helemaal naar Amsterdam, maar het delen van ervaringen deed me enorm goed. Als je met lotgenoten praat, is er herkenning.”

Met twee andere ouders startte Henriette in 1997 een eigen lotgenotengroep in Tilburg, waar ze de nodige ervaring opdeed als coach. In 2002 startte ze een eigen praktijk, die ze sinds haar scheiding runt (sinds 2014 vanuit Apeldoorn).

“Uiteraard komt er iets van mijn eigen pijn terug als ik cliënten bijsta. Echter ik focus me op wat er bij hen leeft. Ik kan hierin moeiteloos meeleven. Wat ik vaak tegenkom is, dat het lichaam niet verwerkte pijn opslaat, er ontstaan dan vaak fysieke klachten.

“Zelf kwam ik in die tijd erna bij de cardioloog terecht, omdat het voelde alsof mijn hart letterlijk was gebroken.”

Zowel in haar praktijk als in haar boek biedt Henriette nabestaanden oefeningen en handvatten. “Hopelijk zullen zij uiteindelijk ook ervaren dat de ergste pijn afbrokkelt, waarna er weer ruimte komt voor genieten.”

Henriette erkent dat er vandaag de dag meer en betere hulp voor nabestaanden is dan pakweg twintig jaar geleden. “Maar het taboe is nog lang niet doorbroken. Het is niet normaal dat er gemiddeld vijf mensen per dag uit het leven stappen, veel jongeren. Meestal willen ze niet dood, maar verlost worden van pijn.” Goede voorlichting in het onderwijs is volgens de levenscoach van levensbelang. “Mijn zoon was hooggevoelig en hoogbegaafd en daarmee werd hij gepest, omdat hij teveel wist. Een leraar vond dat hij dan maar niet telkens zijn vinger moest opsteken. En dat de moeder zeurde als ze er wat over zei! Dan snap je natuurlijk niet waar het probleem daadwerkelijk zit.

“Ik ben bereid ook in het onderwijs voorlichting te geven. Eveneens geef ik lezingen over rouwen.”
‘V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin’ verschijnt op 3 november en is verkrijgbaar via delevensbron.org 

Henriëtte: “Mijn boek gaat over mijn rouwproces, wat Jurïen mij geleerd heeft en hoe zijn dood mij ertoe gebracht heeft om nabestaanden na zelfdoding te willen begeleiden. 

Ik heb drie doelstellingen:

1) nabestaanden ondersteunen in hun rouw,

2) zelfdoding bespreekbaar maken

3) het taboe rond zelfdoding doorbreken”. 

Kanker is een beladen woord.

Kanker is een beladen ziekte! 

Als het je treft staat de wereld stil. Je gedachten gaan met je op de loop. Angst en paniek breken misschien wel uit. Help!  

Dit is allemaal aan de orde en voorstelbaar. 

Je krijgt een bericht en je wereld verandert accuut 180 of 360 graden. 

Ik leer je hier op een andere manier naar kijken, zodat je het ziektebeeld kunt accepteren.

Vanuit je innerlijke kracht die IN je zit. Die omhoog kan komen in deze situatie en vandaaruit leer je anders te kijken naar de acceptatie!   

Dat accepteren is niet toegeven aan de ziekte, nee het is aan de slag gaan en nog belangrijker: leren erin te ontspannen. Het is niet de hele dag door werken aan de ziekte, nee, ontspanning is erg belangrijk!   

Ik bied je steun om jezelf anders te bekijken, om je leefomgeving gezond te maken, om jezelf weer sterk te maken. Als jij weer sterk bent, volgt je immuunsysteem.    

Nieuwsgierig? 

Neem dan contact met me op    Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.   of bel 06-10059297 

Een arts die regulier en alternatief met je mee kijkt is Henk Fransen. Hij laat je zien wat je met levensenergie, voeding, behandelingen allemaal kunt doen om je beter te voelen. 

 https://www.henkfransen.nl

“Henriette ken ik als een sterk betrokken en warm mens.
Ook in haar werk komen deze kwaliteiten naar voren. Daarnaast heeft ze geweldige professionele vaardigheden. Zij kan mensen helpen om de teugels van hun leven weer in handen te nemen met vertrouwen en bewust van hun levensdoel.
Oude, belemmerende overtuigingen weet zij met speels gemak op te ruimen en in te lossen voor een nieuwe visie op het leven:

Vol optimisme en levensvreugde!
Kortom: bij haar ben je in goede handen”.

Albert Jansen antroposofisch huisarts.