Coaching De Levensbron

Wat is geluk? 

Voor mij is geluk de hoogst mogelijke vibratie die je kunt behalen.

Geluk is helend.

Geluk is vertrouwen op je Intuïtie

Geluk is luisteren naar de stem van je eigen Engel. 

Geluk is luisteren naar de boodschap die je krijgt.

Geluk is zo fijn.

Waarom zou jij gelukkig willen zijn?  

Waarom zou jij niet gelukkig willen zijn? Ja, waarom niet?!    

In mijn ogen is ‘assertief zijn’: drie grote dingen laten zien.

1) Dat je je gevoelens en meningen/woorden bewust bent.

    Dat je voelt, weet en/of ervaart wát die gevoelens of woorden doen bij jou of met de ander.
2) Dat je grenzen trekt en dit vooral doet zonder schuldgevoel.
3) Dat je dit alles duidelijk maakt, in zachtheid en met respect.

Een assertief persoon hoeft zich niet te verontschuldigen voor zijn/haar mening (mits het respectvol gezegd wordt).

Assertief zijn is de basis van ELKE relatie. Of het nu een vriendschaps-, zakelijke of liefdesrelatie is.

De basis dat ben jij en hoe jij je ware zelf laat zien!
Als je ware Zelf eerlijk en écht is en zonder masker op dan kun jij je ware zelf ZIJN en LEVEN vanuit die basis.

Wauw, hoe fijn is dat wel niet! Dat je vanuit die eigen diepste, zuiverste kern je mening kunt geven en kunt zeggen waar het op staat. Zonder gelijk te hebben of te krijgen, zonder stemverheffing, alles in gelijkwaardigheid. Dát is in mijn ogen assertief zijn. Gelijkwaardig, respectvol, verantwoordelijk en vol vertrouwen. 

Wat is assertiviteit vooral niet?
- Alleen om je eigen gevoelens en rechten geven.
- Dat je alleen met ‘IK’ bezig bent. (We praten dan over EGO).
- Wanneer je totaal niets over of met de gevoelens van een ander wilt of zelfs er niet eens naar wilt luisteren    (= EGO).
- Assertief zijn is niet luidruchtig praten of schreeuwen, je geduld verliezen, boos worden,

  agressief of angstaanjagend gedrag vertonen. 

- Assertief zijn is ook niet de ‘boel’ saboteren door bijvoorbeeld ‘ja’ te zeggen en ‘nee’ te doen.
- Assertief zijn is zeker niet een ander kwetsen.
- Assertief zijn is ook niet uit elkaar knappen van woede (dit is gewoon agressief gedrag van je EGO).

Als je assertief wilt zijn, leer je dan aan om voortdurend de volgende vragen stellen:
Wat wil ik in mijn leven? Wat wil mijn ziel? Wat heb ik (voortdurend) te leren?

Er kan maar een zielen-antwoord zijn: Als mens, willen wij groeien in het leven en vooral leren hoe we verder komen op ons Levenspad.

We komen verder als we assertief zijn door op te komen voor onszelf en duidelijk onze grenzen aan te geven. 

(Die bewuste grenzen komen in de volgende nieuwsbrief aan de orde). 

Hoe assertief ben jij? 

Heb je vragen, opmerkingen of wil je hierin verder ‘onderzoek’ in mijn praktijk dan kun je contact opnemen via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.          06 10059297    

Passiviteit is een gegeven dat vaak voorkomt bij mensen in rouwen.

Rouwen daar hebben we het al vaker over gehad natuurlijk en het is aan de orde van de dag. Rouw kan je door een aantal gebeurtenissen overkomen. Door bijvoorbeeld overlijden, verlies van relatie, kinderen die wegblijven, gezondheid, werk en dan ontstaat er rouw in je leven.

Dit verlies kan verstrekkende gevolgen hebben, fysiek en emotioneel.

Als je er niet ‘goed’ mee om kunt gaan, komt je dagelijkse leven in de knel, in de weerstand of in opstand. De pijn is opgeslagen in je lichaam en op een gegeven moment wil die pijn ‘gezien’, ervaren en gevoeld worden EN dat heet rouwen.

Het is erg belangrijk om hier aandacht aan te besteden op de juiste manier.

Ja, hoor ik je al zeggen: wat is juist? Ja, dat is voor iedereen verschillend en iedereen gaat er anders mee om. 

Rouw overkomt je en je weet vaak niet wat 'de manier' is. 

Soms heb je al meer verlies geleden en weet je van de vorige keer wat rouwen is. Als je de vorige keer het proces 'goed doorlopen' hebt, zal het je bij volgend verlies ook beter afgaan. rouw je voor het eerst in je leven dan kun je een zware dobber hebben in het accepteren van dit verlies. Als je de vorige keer 'niet goed' gerouwd hebt, gaat je verdriet stapelen en dat kan consequenties hebben in je rouwproces. 

Een ding is echt belangrijk als je rouwt: 

Niemand kan je tot iets verplichten! Niemand! 

Het ‘einddoel’ is het accepteren van wat je overkomen is. Hoe erg het ook is, wat je overkomen is. Acceptatie is de kunst.

De meeste mensen kunnen rouwen op hun eigen manier, echter niet iedereen kan dat. De redenen hiervoor zijn heel verschillend.

Het kan gaan om het accepteren van het verlies op zich. Het kan gaan om de manier waarop je verlies je is overkomen. Het kan zijn dat je verlies gecompliceerde factoren in zich heeft etc.

Als je verlies ‘de dood’ betreft, kan het door een ziekte, ouderdom of een zelfdoding ontstaan.

Als het zelfdoding betreft kan iemand met een enorm schuldgevoel blijven zitten. Kortom, er zijn zoveel redenen die aan de buitenkant van een rouwende niet te zien zijn. Dus wees altijd voorzichtig en oordeel niet over iemand in rouw.
Zeg nooit: ‘je moet dit of dat’ of is het ‘nu nog niet voorbij’ etc.

(ik denk dat veel nabestaanden wel een voorbeeld hiervan kunnen geven).

Verlies accepteren ‘ja’ of ‘nee’ is vaak dé moeilijkheid bij rouwen.
Bijvoorbeeld het verdriet en verlies van iemand die na een heftige of plotseling dodelijke ziekte komt te overlijden, is een andere acceptatie dan die na zelfdoding.
Hiermee bedoel ik absoluut niet dat het één erger is dan het ander. Het is alleen echt  ‘a n d e r s’.

Sommige mensen worstelen hier te lang mee, gaan te lang door op eigen houtje en beseffen niet dat ze in hetzelfde patroon ronddraaien. Het gevolg is vaak dat ze daardoor ‘vastdraaien’ in hun patroon.

Dat gun je niemand, want de weg terug is langer en meestal pijnlijker. 

Het is fijn als je dan iemand in je buurt hebt die je kan zeggen dat je hulp mag inschakelen, omdat je verdriet te groot is om alleen te dragen, om te voorkomen dat je vastloopt in je eigen verdriet en verlies.

Hulp vragen is dan erg DAPPER. Het is het begin van leren accepteren.

Verlies en verdriet komt in golven. Meestal als je er niet op bedacht bent. Wanneer je in de auto zit, als je afwas doet, als je naar je werk gaat, als je in de winkel bent. Het kan je overal overvallen, onverwacht meestal.

Je voelt ineens de intense pijn hoe erg je iemand mist. Je tranen stromen plots over je wangen. Het is een stekende pijn, want het verdriet is zo groot dat het lichamelijk pijn doet. Het kan je zelfs het gevoel van een gebroken hart laten ervaren.

De pijn is groot, het gemis is groot!

Wanneer je dit verdriet niet aangaat, wordt het moeilijk en moeilijker op je levenspad.
Rouwen heeft tijd nodig en als er IEMAND is, die denkt dat er een tijdslimiet aan rouwen zit, dan heeft die persoon duidelijk nog nooit een stukje van zijn of haar hart verloren.

(Van de ene kant is dit fijn voor die persoon, vaak maakt het ook dat die persoon zich niet in kan leven in het verdriet van de ander).

Als je in rouw je pijn niet aankan of wilt aangaan, want ook dat bestaat, omdat het verdriet te heftig is, dan erken je jezelf niet in je verdriet. Dat kan ernstige gevolgen krijgen ook al besef je dat niet meteen. Vaak zie ik dan mensen verdwijnen in passiviteit.

In mijn ogen is passiviteit: een vorm van jezelf niet erkennen in al die moeilijke emotionele gevoelens.

Als je deze gevoelens en emoties maar lang genoeg onderdrukt, komt de dag dat je het opgeeft. 

Het gevolg is dan dat je niets meer geeft om jezelf, het leven en zo verzink je steeds verder in passiviteit naar depressiviteit.

''Niets doen" kan zeker wel een functie hebben, alleen is dit geen goede raadgever in een rouwperiode. Het is stilstaan en vastroesten. In beweging zijn of komen dat is nodig op alle vlakken als je in rouw bent. Geloof me, dat is helpend. 

Spreekt dit artikel je aan of weet je iemand die in dit proces vastloopt? 

Heb je hulp nodig op dit punt? Je kan me bereiken op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 06-10059297

Zijn er op of aanmerkingen laat ook dat horen, alles is welkom. 

Overal waar ik ben of loop of zit, zie ik mensen die rouwen. 

Raar?

Nee, helemaal niet, er is zoveel om over te rouwen.

De ene mens rouwt om het verlies van iemand. De andere om 'iets' en dat mag er allemaal zijn. Pijn is pijn en verdriet is verdriet, dus rouw. 

Het integreren van een verlies kan een complexe opgave zijn en het kost vooral veel energie.

Verlies heeft rechtstreeks invloed op je zelfbeeld, levensvisie, levenspatroon, geloofspatroon en soms zelfs op je wereldbeeld.

Als er dan (zo gemakkelijk) gezegd wordt: laat dat verdriet nu (eindelijk) eens los... dan vraag je die persoon in feite zichzelf los te laten.

Dat is juist NIET wat rouwen is.

Rouwen is je oude beeld ‘herstellen’ van binnen en van buiten.

Jij verandert, de omgeving verandert voor jou en niks is meer ‘gewoon’.

LOSLATEN?! Brrrr, dat is een onmogelijke opgave (en een onmogelijk woord)! 

Aanwezig zijn bij een rouwende en luisteren, dat wordt gevraagd, niet meer, niet minder.

Een rouwende (door dood, verlies van gezondheid, werk, huwelijk, relatie, kinderen etc.) krijgt door te vertellen elke keer weer een stukje ordening in zijn leven.

Door dat steeds maar vertellen, kunnen ze langzaamaan weer wat grip op hun leven krijgen. Op hun toekomst, een toekomst die voortaan anders zal zijn.

Het enige wat de ander kan, is luisteren en signaleren of er enige ordening ontstaat.

Als men ‘vast blijft zitten’ in een verhaal dan is het soms tijd om hulp in te schakelen. Vastzitten is vast roesten letterlijk en figuurlijk.  

Bewegen is nodig in rouw. ECHT nodig. Door beweging en inspanning komt er endorfine vrij in je lijf en dat zorgt weer voor 'geluksgevoelens'.

Die geluksgevoelens hoeven niet groot te zijn, het kan zelfs een heel klein gevoel zijn. Na verloop van tijd een glimlach voelen, genieten van de zon, van de lente, van een vogeltje etc. 

Dat geluksgevoel is na rouw een totaal andere beleving dan voor je diepe rouw. Vaak intenser, bewuster en kleiner. 

Als je begeleiding of hulp nodig hebt, betekent dat absoluut niet dat er iets mis is met je, nee, rouwen is vaak te zwaar om alleen te doen. Hulp vragen getuigt van kracht. 

De naasten staan meestal te dichtbij en kunnen die (geestelijke) hulp niet echt bieden op den duur. Het is soms te zwaar, te pijnlijk voor ze. Zij zitten eveneens in een rouwproces en een ieder heeft zijn of haar eigen beleving. 

Dan is het goed om een onafhankelijk iemand in te schakelen die weer wat licht in het leven van de rouwende kan brengen door het soort vragen die er gesteld worden. Rouwen is zwaar werk en dat hoef je echt niet alleen te doen.

Heb je vragen, opmerkingen of een hulpvraag laat het me gerust weten.

Ik kan je helpen op die momenten als rouwen even te RAUW is! 

Schaamte is totaal niet nodig, actie soms wel.   

Je kan me bereiken Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken., tel:06-10059297

Wist je dat:

99,9% van de Hoogsensitieve kinderen (hsp-ers)  een hoge mate behoefte aan ‘zelfstandigheid’ hebben, aan autonomie, ‘ikke zelf bepalen!’

Dit kan heel ver gaan zelfs. Zeker als jouw hsp-kind ook nog eens een sterke eigen wil heeft (een temperamentvol kind). 
Ja, hsp-ers kun je ook nog in categorieën onderverdelen.

Intravert, extravert, temperamentvol, sensatiezoekend.

Dus alle hoog sensitieven kun je niet over één kam scheren.

Nee, absoluut niet, want het zijn ook net mensen ??

Deze kinderen weten ook precies HOE ze het willen en daarin zijn ze ‘vrij’ tot ‘serieus’ eigenwijs.

Ze willen ‘het’ zelf bepalen én vooral ‘hoe’!

Wát ze eenmaal in hun koppie hebben!

Ga er maar aanstaan als ouders. Berg je voor je temperamentvolle kind.

(Als je kind in de winkel ligt te schreeuwen of als je kind bij de tandarts, dokter zit etc.)

Ga je praten, overhalen, dreigen, aanpakken of veel woorden gebruiken?  

OF ga je jouw plan van aanpak maken?

Het valt me elke keer in de praktijk op, dat die kids heel duidelijk kunnen aangeven wát ze nodig hebben, wát hen helpt in bepaalde situaties.

De kunst is dat ouders gaan luisteren in plaats van uren in discussie of gesprek gaan. Woorden hebben juist een averechtse indruk op deze kinderen.  

Weet steeds, dat je kinderen proberen om je te helpen. Meestal is het aan jou als ouder om het op te lossen, want heel eerlijk gezegd, zit het probleem bijna nooit in je kind, maar eerder bij jezelf.

Niet leuk om te horen, nee, want dat betekent dat jij iets moet veranderen. 

Ja, dat is heftiger dan te horen dat er aan je kind 'gesleuteld' moet worden. 

Ik zie moeders schrikken als ik dit benoem: Waarom moet ik luisteren? Op dat moment, wil ik alleen maar dat ze DOEN wat ik ZEG! 

Ik ga echt niet alles goedvinden hoor wat mijn zoon/dochter vraagt of zegt. Dan is het hek van de dam.

Mijn taak is dan om ze uit te leggen wat luisteren is.

Luisteren is niet alles ‘goedvinden’, ‘goedkeuren’, o, nee absoluut niet. Maar wat wel hoor ik je roepen? 

Je kind laten vertellen HOE zij de oplossing zelf kunnen benoemen voor het gedrag waar jij als ouder tegenaan loopt. 

Het kind vraagt bewust of onbewust een andere actie of reactie van je als ouder en die ‘mag’ je leren zien en oppikken samen als ouder.  

SAMEN ja, want DAT is erg belangrijk in deze.

Alleen een moeder kan dit niet vlottrekken (een vader ook niet trouwens) er dient één lijn getrokken te worden door beiden.

Zeker niet helpend is:
- toegeven (grenzeloos)
- onduidelijkheid
- wisselende boodschappen uitzenden, verbaal of met lichaamstaal
- inconsequent zijn
- veel onrust, disharmonie in huis, want sferen en emoties pikken ze als de bovenste beste op.   

Op korte termijn lijkt 'sleutelen' aan je kind op korte termijn makkelijker, echter op de lange termijn zeker niet. 

Mooi om over na te denken vandaag, waar kies jij voor, leren van je kinderen en aan jezelf sleutelen of sleutelen aan je kind?

Of de 3e optie: ga je sleutelen aan beide?  

Ga oefenen, ga spelen en heb geduld.

Zet kleine stapjes en kijk terug, soms misschien wat gas terugnemen, een stapje terug doen, want dat is hoe je dit kunt gaan leren.

Vertrouw erop, het KAN!

Ik zie genoeg bewijzen in mijn praktijk! 

Good things take time. ??  

Wat kan rouwen enorm pijnlijk en daardoor groot zijn in bepaalde situaties.

Dit geldt zeker als je een kind verloren hebt.

Er kan zoveel angst zijn om dit alles toe te laten. Wat gebeurt er dan met me? 

Laat staan het te doorvoelen, want wat gebeurt er als je in die zwarte put valt en er zelf nooit meer uitkomt? Wat dan?

Mijn 1e vraag is dan:
Hoe creëer je ruimte voor verdriet en rouw? Hoe kun je al deze gevoelens stapsgewijs toelaten?

Rouwen is doorleven en alles op jouw manier te doorleven, in jouw tempo en dit is een ware kunst. Het wordt zelfs een levenskunst om uiteindelijk weer voluit te kunnen leven met alles wat daarin aanwezig is. Ook het overlijden van je dierbare! (dit stuk is later in het rouwproces pas aan de orde)!

Het klinkt zo gemakkelijk als ik dit nalees, niets is echter minder waar. Het is een hele kluif om je gevoelens van verdriet, te leren zien, te erkennen, te voelen en te uiten. Vervolgens al dit te integreren in je leven.

Hoe fijn is het als mensen je ondersteunen in dit proces. Dit kunnen mensen in je naaste omgeving zijn of mensen met een professionele achtergrond.  Hulp vragen mag. Soms ontbreken mensen in de omgeving en dan is het belangrijk dat je iemand inschakelt die ervoor kan zorgen dat alles zachter verloopt. Of dat je niet vastloopt in je rouw. Vastlopen is absoluut niet goed voor je verdriet EN je gezondheid.

De vraag: 'Kan ik iets voor je doen' is enorm belangrijk.

Helpend en ondersteunend, want dat is wat je nodig hebt als je rouwt.
Rouwen is een proces met vallen en opstaan proberen je leven weer op de rails krijgen. 

Rouwen moet je wel zelf doen, dat kan niemand van je overnemen en het fijne is: je hoeft het niet alleen te doen.

Mijn ervaring en deskundigheid kan ik inzetten om samen met jou te komen tot toekomstgerichte gesprekken. 

Wat bedoel ik hiermee?

In deze gesprekken bouwen we weer vertrouwen op om het leven weer 'aan te kunnen' gaan door aandacht te geven aan:  

Stapjes zetten in de richting van vertrouwen in het leven en de mensen, door leren zien van kansen en mogelijkheden, obstakels en problemen die je ervan weerhouden om in actie te komen en deze te doorbreken. 

Alles om weer vertrouwen te krijgen in de toekomst. Weer levenszin krijgen, dat is de bedoeling van rouwbegeleiding.

Het leven weer aan kunnen gaan met een open hart en vol vitaliteit.  

Zoals Eva zei na het traject: het is de investering meer dan dubbel en dwars waard geweest (zie gastenboek voor meer). 

Heb je me nodig? Laat het me weten 06-10059297 Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.